Ve Telefon Sustu Şiiri - Altan İlhan Arslan

Kulağımda acı bir ses!
Dinliyorum, ben çıkmışım aradan
bensizlik içinde;
hani kefenim, hani mezarım benim,
hani, kanlı bir ceset olup düşesim! ..
Bu anlar, öyledir bana!
Kurşun gibi
atılan, sairsiz bir yokluğa,
yüreğe saldıran bir isyan,
bir açmaz!
Bir çözülmenin eşkâli içinde hep susuyorum.

Her kelimede katlanan bir mahşer yeri gibi
her verilen arada dipsiz bir son.
Yürüyen saklı bir isyanın adımları
gayretsiz bir nefes,
ümitsiz bir kulak,
yaşlı gözler, ağlıyorum. Yoluyorum diken kökü gibi
avuçlarıma düşen, ak saçlarımı.

Cevapsız ithamlar, ne çok kelime, ne çok işlem!
Hem ardışık…
İthaflarım boşluğa atıyor kendini
intihar teşebbüsün de gidiyorlar, birer birer.
Seçilmişler ölüm seferine,
izdiham var! Kaynıyor bir yürek
boşlukta yer arıyor, yer açıyor kendine.

Bilinir di söylenmese de
hesap Bağdat’ta katline düşmüş vicdanın.
Yanlışı satan, indine insan!
Ey ruh'um! Geber sen, ölsen de,
bu vakit tanıyan beni, ya kör ya sağır!
Kalbi var desen de inanmam!
Aortlarım koptu depremler de.
İçimde bir ayrılık isyanı, hücrelerimde kavga
bir bölünmenin son savaşını
yazıyor dakikalar ve telefon sustu.