Ve Taştı İçimdeki Okyanusum

Savaşıyorum
Gecenin yükünü sabahın deminde unutuyorum
Savaşıyorum
Korkutuyorum fırtınayı
Ama ürküyorum esen yelden

Bindiğim ilk gemiden düşüyorum
Ne yüzme biliyorum
Ne bir sahil görüyorum
İşin kötüsü
Ölümü kabullenemiyorum

Beterin beterine şahit oluyorum
Ağlamaktan men ediyorum kendimi
Bileyliyorum bendimi
Savaşıyorum
Ama ağlayışları en çok gecelere yakıştırıyorum

Savrulsam diyorum
Ruhum gibi
Şu fırtınanın kanadında yer var mıdır?
Bir gül taksam kulağımın arkasına
Düşer mi diye endişe ediyorum

Bir sır var
Henüz ben de bilmiyorum
Yaprakların açmasını bekliyor
Bir sır
Yüreğimde sessizce inşa oluyor

Bir damla sessizliğe muhtacım
Yazdığım zehir oluyor
Gözümden akmayan yaşlar
Zehir oluyor kalbime
Yaşamak mı? Yaşıyorum diyemiyorum

Dayanamıyorum...
Haykırmak geliyor içimden!
İçimden gelen her şey gibi bunu da yapamıyorum.
Yoruldum!
Sanki yer yarılmış da sabrım içine girmiş gibi

Hayret(!)
Yediklerim, tüm heveslerim gibi kursağımda kalıyor
İçime sığmıyor derdim, okyanusum...
Olmuyor
Hayat, yaşamaya değmiyor

***
Savaşıyorum
Delirmenin eşiğinden alıyorum kendimi
Kim bilir
Belki bazen sınırları aşıyorum
Ama ne olsa da kürkçü dükkanına dönüyorum

Yürümeye çalışırken cam batıyor ayağıma
Olsun diyorum ama olmuyor
Savaşıyorum
O kadar zorluyor ki bu hayat beni
Dönüşüyorum bir başkasına

Ayağım kanıyor
Yürüyorum
Göğe kaldırıyorum başımı
Ve sanki bir an tüm acım diniyor
Ama sonsuza kadar göğe bakamam ki

Ayağıma batan camlar her adımda artıyor
Her adım daha bir zor
Yürüyorum
Gözyaşımın yere düserken çıkardığı sesi farkedip nihayet
Anlıyorum, başka birine dönüşüyorum

Gidiyorum ama nereye
Bilmiyorum
Yürüyorum durmadan, bir durup dinlensene!
Ah kendime sözüm geçse...
Yaşıyorum tabii, buna yaşamak denirse

Siniyorum aynı saatte köşeme
Yazıyorum
Ağlamaya fırsat yok çünkü
Kalabalığın içinde yoruluyorum
İçimdeki okyanusun dalgalarında boğuluyorum

Neticede üzüldüğümden
Savaşı her halükarda kaybediyorum
Ama ben,
Kaybetmeyi hiç sevmiyorum
Gerçek dünyadan ümit ediyorum

Seriyorum yağmurun altına
Yağmurun ıslattığı yazmamı
Kaçıyorum
Açan çiçeklerden saklıyorum saçlarımı
Sakladığım gibi haykırışlarımı

Kendime ağlamaya başlıyorum
Çünkü ben bir nefesi içime çekmeye fırsat bulamıyorum
Ağlıyorum
*Ben kendi ruhunu kara çarşaflara bezeyen
Bedenimi çiçekli elbiselerle örtüyorum*

İçimi her çekişimde
Tutsak olduğumu hissediyorum
Bilmiyorum
Belki de şeytana kanıyor isyana yaklaşıyorum
Ama söylemeden edemiyorum
Yaşamak bu ise eğer evet yaşıyorum...