Ve Tanrı Kucaklar Seni

Çöker akşamın hüznü en ağır gölgeleriyle
Sarar acılar en gizli köşeleri
Her ayrıntıda uyanır anıların ahtapot kolları
Eksilere düşer sıcaklığı yüreklerin
Donar gözyaşları ve dahi gülümseyişler...
Erişilmezlik olur karanlıklar, göremezsin bastığın yeri
Çıkmak istedikçe, dua olur dilinde gün doğumu
Hasreti kucaklarsın en siyahından.
Fersah fersah uzaktadır güneş,
Ay gizlenir bulutlara, yıldızları yutar karanlıklar.
Tenine dokunur sivri dişleriyle acı,
Bir yakarıştır dudaklarında kımıltısız...
Herşey bitti dediğin anda;
Ve Tanrı kucaklar seni...gökyüzü doğum sancılarında
Uyanırsın hüznün ağır gölgeleriyle umuda.
Dokunur güneş yüreğine o sihirli eliyle,
Çözülür gözpınarlarında yaşlar.
Dudaklarında güneşten bir gülümseyiş...
Kesilir ahtapotun kolları ısındıkça yüreğin.
Doğan gündedir umudu yaşama sevincinin.
O ince çizgidedir yaşamın gizi.
Karanlıktan aydınlığa, gözyaşından gülümseyişe
Acıdan sevince...toprağa atılan bir tohumun uç vermesi,
Bir yandan dalından kopup düşerken yere yapraklar
Aynı yerden yeniden filizlenen tomurcuklar...
Ve Tanrı yoklukla varlığı bir arada sunar.
Yaşamın sırrı bittiği yerden yeniden başlar.