Ve Susmak Şiiri - Kezban Özcan

Hani kıvrım kıvrım yüce dağlar
bir anda yıkılır ya...
Hani dev köprüler bir anda
sarsıntıyla devrilir ya...
Hani gökdelenler karanlık bir dumanla
bir anda çöküverir ya...
İşte benim içimdeki kale
çöküverdi böyle...
Yalanın hamur olduğu
Dolanın çamur olduğu
bir yaşantıda
Umarsız dolanır oluverdim
bir anda...
Dimdik başımı eğiverdim
bir anda...
Sanki koptu yerinden sevgiyle
yoğrulmuş yüreğim,
Sanki bir başım yok artık
düşünceyle taşıdığım.
Kendi kendini acıtır oldu
dikenleri güllerin,
Tanıdığını sandığın insanların içinde
yabancılar arasındasın artık.
Sen inadına dayansan da
dev bir sütuna,
Bir kar tanesiyle eriyivereceğini
katmamışsındır hesaba.
Zamansız yangınlarda kavrulmuşsundur
sızlayan yaralarınla,
Sen sana bağlanmışsındır
yılgınlığınla.
Köklü bir ağacın topraktan sökülürken
yıkılışını izlemişsindir şaşkınlıkla.
Ve... Yapacak bir şey yoktur
susmaktan başka...
Bir vedadır sarılışlar kopmamacasına,
Bir yokoluş ayrılmaz bakışlar...
Ve...Bir zehirli oktur yüreğini yaran sözler,
Yapacak bir şey yoktur susmaktan başka...