___ Ve... Sözümdeyim Hâlâ ___

Kadının adı var...

Gözseli tufanının ardından tanımıştım sende gizli yüreği
belkide hayatının en güzel çağlarında
çağlıyordu gözünden bitimsiz damlaların
Halbuki; Rabbim sana ağla diye vermedi dünyaya hep kiracı
hüzzam’ı besteleyen, denizi kıskandıran damla sızan gözleri
‘sızmaya’ çok susamış ruh halinse derbeder!
Aşk şarabıyla sızan şarap içip sızmayan, hayal misli göz feri…

Sordum; paylaşır mısın halinin sebebini?
içinde ise yara, böylesi eşsiz yâre
yetmeyecek aklımla çare olurum sandım
Olur ya; dedim belki, dermanı ya dilimde ya da yüreğimdedir
yahut biri üzerse; derman, bileğimdedir
çünkü; iyi bilirdim akrep dara düşerse;
yalnız kendine verir kendindeki tüm zehri
içindeki zehrinin en büyük bölümünü bana dök istemiştim…

sözcükler kursağında birikip yutkunurken
ürkek dilin dedi ki… “biraz önce ağladım! ”

Sonrasında duruldun, sakinleşirken yavaş
yavaş yavaş sezerek derdini çözüyordum
açılan her düğümden fışkıran kederlerin bir an gözüme kaçtı
o an, bu an’dır hâlâ sen hiç bilemesen de
yalnız ağlamıyorsun…
sen, seni damlıyorken, benimde gözlerimden sen süzüldün bilmedin
sen, sana ağlamıştın ben ise yalnız sana

(sonrasında ne oldu, hiç bilip çözemedim?)

Seni sana bıraktım demeden az öncesi
biraz daha konuşsam, susturmasaydın hani,
bir bir anlatacaktım sende gördüklerimi
saçından başlayacak
- bırak savrulup gitsin, yıldızlardan da parlak her teli diyecektim
kader çizgilerinin içine yazıldığı
- ellerin diyecektim… o zarif ellerini uzat, tut ellerimden
götürüp saçlarına hoyrat parmaklarıma kokun sinsin istedim

Seni sana bıraktım… diyerek çekilirken
giden adımlarında ruhtan can çekilirken

ardından çözülerek dilimin tüm bağları sana haykıracaktım

Beni bırakma bende, ben bu kadar sendeyken
sensiz, ayık olsam da adımlarım sendeyken

sıcacık yatağında sen, seni ısıtırken
bıraktın bende beni, sensizliği üşüdüm
nefesinden mahrumum nefesimi üşüdüm

.
.
.

herşeyini özlersin; yeterki birini sev…
teninin kokusunu, vücudun dokusunu, saçının tellerini ve belki de sesini
ama ben senin her an ‘nefes sesin özledim’
nefesin sesi var mı? … Senden gelirse evet
ılık nefes sesinle kulağımı emzirdin hem anne şefkatiyle
şimdi, duyargaçlarım annesini özlerken kim bilir neredesin
eşsiz nefes sesinle kimi emzirmektesin?

Oysa; görebilseydin… ama gözünle değil, yüreğinle görseydin
yıllar yılı kapalı, kimseye açılmayan
adresi bilinmeyen o dipsiz dehlizlere anahtarı atılmış bu kocaman yüreğin
yeniden çarptığını, kapı açılacaksa; çilingiri sen olup yalnızca sen gir diye
Rabbe yalvardığını bir kez görebilseydin;
dilinin tetiğini çekerek bu gönülün en onulmaz yerinden vrmaya kıyamazdın

Oysa sen, yalnızca sen…
yalnızlık mahzenime hayal gibi girmiştin
hayal değildin elbet ve en güzel gerçektin
ben gibi biri için hayalden de öteydin
uykusuz gecelerim şafağa kavuşurken
bir an bile uyusam rüyama misafirdin
Çünkü; ben yalnız senle, yeniden bir kez daha yaşam umutmuş dedim…
ne günler yaşamıştım, neler gördüm geçirdim
bildiğim her canlıya kendimi feda ettim,
sıraya dizildiler vurdular canevimden
artık inanmıyordum insansı görünüşe
insansızlık içinden, gördüğüm insan sendin

ama sen gidebildin… beni bana bırakıp!
gitmeden az öncesi sana ‘ iki söz verdim’

sana şiir yazarak seni anlatacaktım
kendimi yalnız sana… sana saklayacaktım…

hâlâ sana saklıyım sözümde durdum ama, sende hep yasaklıyım
gidişinin boşluğu, hayatımın loşluğu, gönül sarhoşluğuyla
diğer sözümde durup seni tarif etmeye bir şiir yazamadım
“sen, şiir yazılacak kadın değildin asla
en güzel şiir gibi ömür boyu ve harf harf,
eşsiz bir motif gibi yüreğe işlenerek
şiircesine sevip yaşanacak kadındın”

ve gittin… gidebildin!

benim bende kalmama, tek sebep bırakmadan! ...