Ve şöyle bir gülüş, bir düş - Garip Çoban

Kör bir ışık insan insanda.
Karanlıkta kendime yetmiyor dua.
İki suskun yanlamıyız.
Yağmur yağınca böyle oluyor.
Öyle ansızın diriliyorsun özlemin belleğimde.
Yine gözlerinden öpüp yolcu edeceksin beni.
Ne çok zaman, bir ucu belirsiz ufuklara ekli köprülerdeyim.
Gölgem ve ben.

Bilemedik bunu, ikimizde güçsüzdük.
Neyi tamamlar güçsüzlük?..
Nereye varılır yorgun düşlerle?..
Unuttun değil mi?..
Ne engin ovalarda ağır başakların sesi.
Sevginin kendi kendilerine bittiği tarlalar.
Bir yandan da, yanında benim.
Yağmursuz sabahlarını, senin anımsayamadığın benim unutamadığım ne çok akşam v/ar'dı.
Gölgem ve ben.

O akşamlardan bunaltılar kalmış bende.
Kıyıya vurmuş yosun eskisi düşler.
Günlerdir sana söylemeyi unuttuklarımlayım.
Sana söylediğim her şey yeni.
Niye takılıyorsun düşlerime?..
Ben yeni insan olmak istiyorum.
İlk geldiğim akşamdı, kendimden gidişim.
Hani hüzünlü şarkıları dinleriz de doyasıya.
Önce hüzün kırıp dökmek isteriz ya?..
Seninle olur diye düşünmüştüm.
Gölgem ve ben.

Gölgem ve ben, kurşuni bir sabah.
Bahar dalların uçlarına yürüdü.
Kendimiz olmak için, hep de çiçek açma zamanı.
Rastlardı sevinçlerim tomurcuklarına.
Yeni bir insan olacağım, çoğaltacağım derdimi.
Yarım kalırdım, bir sonraki bahara.
Ya bu bahar, bekleyeceğim.
Gölgem ve ben.

Eskimiş duygularda kentlerinden kovulmuş insan.
Bir beni değil, bende varayım savruk yaşanmış günlerimin anılarından.
O ülkeye giderken bindiğin trenin durduğu her istasyonda bir anımı terketsem.
Her yerde gurbettedir aşk.
Mesele, hiç birşey olmamak için.
Kendi içine sıkışıp kalma.
Ve sonra hep hoyratça yaşa gönlüm dedim.
Sana nasıl hitap etmemi istersin gönlüm?..
Gölgem ve ben.

Bülbülün güle ezelden aşık olduğu gibi. Yaşayacaklarım yetecek mi bana?.. Olsun, yeni bir bana gidiyorum ya.
Kimse bilmeyecek ki beni.
Sahi niye takıyorsun düşlerime?..
Elbette bütün güzellikler elbette geçer.
Gölgem ve ben arasında, sen özgürlüğümün sınırlarıydın, öyle uzaktın ki bana.
Gölgem ve ben.

İnsanı insana dua köprüleri bağlar.
Şems vakti, h/iç'ten uzundur, merttir gönül eli.
Ve sanki benim çocukluğum kalmış gibi.
Baştan başa bu dua sokağının içindeyim. Ve hepsinden en güzeli, niyetlerin niyetiyle yolculuk yapmak hayatta.
Gölgem ve ben.
(Y.ed)