Hüznün bittiği yerde başlar hayat.
Tekrarı sıkıcı olmayan bir tiyatro oyunu gibi,
Yeniden ve yeniden açılır perde.
Hüznün her dokunuşunda kapanır, karanlıklara gömülerek.
Ayakta alkışlanır,
Yenden ve yeniden.
Dinlenir o sözler,
Muhteşem alkışın altında
Yeniden dirilir o gözler,
Hüznün karanlığından çıkınca.
Bir mutlu karanfil atılır sahneye.
Ayaklar altında ezilecek olsada,
Çok anlamlıdır o karanfil.
Kimse onu görmeyecek olsada.
Oyun biter,
Çıkarılır kostümler.
Her çıkan kostümle, yüze vurulur gerçekler.
Geide kalır o an,
Yalancı oyunu alkışlayan tüm seyirciler.
Oyun bitti,
Gerçekler istesen de istemesen de,
O karanlık kuliste hep seni bekler.
17.05.2009
Pazar
Kayıt Tarihi : 28.5.2009 21:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!