Ve sonra
Alıştı insan
Pencereden bakmayı
Kapılar ardında yaşamayı
Günler geceler geldi, geçti
Dünyayı uzaktan seyretti
Duvarlar arasında
Yaşadığını zannetti
Çok değil
Bir parça ekmek
Bir bardak su yetti ona
Doymayan gözlerdi
Doymayan nefsiydi
Bitmeyen istekleriydi
Ve insan
Açtı gözlerini
Sordu kendine
Ne için geldiğini
Ne için tükendiğini
Kimi buldu cevabını
Kimi sürdü hayatını
Kayıt Tarihi : 19.4.2020 09:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Karantina günlerinden
Hayırlı çalışmalar.
TÜM YORUMLAR (1)