Ve şimdi, Susmanı seviyorum Ben, Üzgünüm...

Yokluğunun zincirlerine vurulmuş sırlarda gizliydi ömür. Her vurulduğumda, gözlerine gömülüyordum ve bir avuç senle örtüyorlardı üzerimi...Yüreğime gizlenmiş yılanlar gibi, ruhumu sarmalıyordun. Hem katilim, hem sahibimdin benim.
Her vurduğunda beni, karanlık mahpuslar karşılıyordu sabahlarımı. Kara dikenler büyütüyordum ömrüme. Sana sustuğum gibi, hep susuyordum yaşamaya.
Şimdi gönlümü kilitlediğim yıldızlar kadar uzak sabahlarım. Mutluluğa soyunduğum tebessüm bile bol üzerime, olmuyor. Susup almışsın sanki herşeyimi, boğucu bir sensizliğe dolanmış gibiyim.
Her çırpınışımda, zehrini içime çeke çeke, sana boğuluyorum, farkında bile değilsin. İnanmazsın hergün kaç kere öldüğümü anlatsam, kaç kere seni öldürmek istediğimi...
Zannederim, susarak ikileşiyor bazen insan, karşı koyuyor yalnızlığa.Susarak içini kanatıyor ve zehrini boşaltıyor kendinin. Kan toplayan her yerini, sevdiğiyle parçalıyor. Yüreğindeki derin sızıyı, katlayıp koyuyor her gece başucuna ve bir elbise gibi giyinip üzerine, sabahlara uyanıyor.
Ve şimdi galiba,senin susmanı seviyorum ben, üzgünüm. Kelimelerin yenik bendeki susmalarına. Eğer konuşursan, bitecek bu rüya, sabah olacak ve uyanacağız bu sessiz masaldan. Ben seni susmalarda sevdim sevgili. Öyle büyüdük ki ikimiz,susarak çoğalıyoruz, susarak çözülüyor zincirlerimiz.
Susmak öyle çok şey ki, sevgili...
Susmak öyle çok şey ki...