Ve sessizce gitti Şiiri - Atilla Durukan

Ve Sessizce Gitti
bir parkın içindeydi,
oldukça geniş,
bir o kadar da kalabalıktı,
cafe.
bir tarafta özbekli hanımlar ,
diger masada yeni yetme üç kız ,
kahkahalarıyla varız diyorlardı.
diger masada emekli iki memur konuşuyorlardı.
yan masada oturuyordu genc hanım,
karşısındaydı ya tamam ya devam edecegi kişi.
çok konuşuyordu adam,
bazen kızgın, bazen öfkeli ve bağırarak.
çok az konuşuyordu kadın, ara ara,
hep sakin, hep sessiz,hep derin.
dalıp,dalıp gidiyordu gözleri, ve de yüreği,
orada oturan sadece bedeniydi,besbelli.
ara,ara bakıyordu karşısındaki adama,
ve düşünüyordu tabiki, bu muydu sevdiğim adam diye.
uzun,uzun dinledi karşısında kendine bağıran adamı,
ellerini gögsüne bastırarak,kapadı dünyasını adama.
sessizce montunu aldı,
başı önde sessizce uzaklaştı,
gözlerinden akan iki damla yaşı elleriyle silerek,
uzaklaşti,kendi hayatına geldiği gibi gitti sessizce ,kadın.