Ve Sen Yoksun Şiiri - Mustafa Doğan Kuzgun

Çamları kuruttu hasretin,
Daglar kadar uzaktı
Ve karlardan da soğuktu gözlerin.
Hani söz vermiştin,
Dağlara sisler inince gelecektin.
Güya beraber izleyecektik,
Birer bardak çaya gömecektik güneşi...
Biz coşturacaktık yılların yorgunu dereyi,
Biz bitrecektik suyunu,
Haberi olmadan çalacaktık,
Şafak sökmeden...

Seni beklerken unuttum,
Karlı patikanın çıkmaz yolunu.
Sayende rüzgarla da küstüm;
Sensiz yarışın tadı olmuyordu,
Sensiz yenilgi teselli bulmuyordu...

Halâ ayak izin var kapı eşiğinde,
Sanki geleceğinden haberdar gibi
Çimenler bile bozmamış,
Her adımının yeri belli:
Kapı girinde başlayıp,
Mutfakta bitiyor.

Yuvasını bozduğumuz serçe,
Hergün seni soruyor.
Yavruları büyüdü,
İsimlerini bile koymuş;
Seni her çağırışımda,
Sana her bağırışımda,
Seni her anışımda
Çatıda ötüşüyorlar...

Tekir de seni çok özledi.
Verdiğim yemekleri beğenmiyor.
Yavrularına seni okadar anlattım ki
Daha görür görmez tanırlar...

Yeter artık ne olur gel,
Sensiz hiçbir şeyin tadı yok.
Güneş sensiz batıyor,
Çaylar sensiz bitiyor,
Dere sensiz akıyor,
Sisler sensiz dağııyor,
Karlar sensiz eriyor,
Burada herşey sensiz oluyor.
Bir ben olamıyorum...

Seni gönderdiğim günü hatırlarsan
Bir kayanın üstünde uğurlamıştım.
Ve halâ orada seni bekliyorum,
Seni çok özlüyorum...