Ve Sen Ölüyorsun Şiiri - Mikayil Güngüt

yüregi vurgun gözleri yagmur yüklü bir buluttun sen.
ömrün selvi dali gölgesinin, mezar tasi sogugunda,
kucagindaysa bir avuç toprak...

bak..gecenin kemani çaliyor simdi,
hükmünü vermisken kör bakisli karanlik,
vurgun öluyorsun kül kokulu yüreginde, yüreginde kaniyorsun

Artik gelmeyen baharlarin, yesiline yapisirken hüznün
kendi omuzuna yaslayip basini,
sigaranda savurdun hayallerini.
Elden ele dolasirken kara geceler
gecelere takildi ayagin, karanliklara düstün.

Yavas yavas söndü gözlerindeki ates böcekleri,
bir bir kaydi iki yildiz gözbebeklerinden
önce tenine karisti,sonra kokuna...kokun topraga.

Yasayamadiklarindi sol pismanligin
sol pismanligin....son pismanligin.
Üçbes siire sigdirirken yasadiklarini
bir bavula doldurdun umutlarini....eski bir esya misali.

Yüregine ATTIN bir kursun gibi ilk gözyasini
ilk göz yasin, son gözagrini.
Kirlensede sevdan
yakamozlarla örtün seferi sevdani.
Herseyi birakirken yittigin yerde
bir gülüsünü aldin mutlulugun tapusu.
Gölgeni hapsederken gölgelere
karanlikta kayboldun usulca -gittin-

Artik uyanamiyorsun,uyuyamadigin gecelerden.
Kokusu kalmadi yastiginda....
Gözyaslarinin nemi çoktan kururdu...
Ak düstü giderken biraktigi üc tel saçina-Ak düstü-.

gülüslerin bir tebesüm kirintisi günahlarinda.
Aysa uzagina düstü karanlik gecelerin.
Yakamoz kumsala vurdu çirpinarak.
Yoklugu degdi daginin gölgesine,
yoklugu degdi yüregine.
Yüregin vurgun- dag eridi-

Simdi uzaklarin sesini duyuyorsun kulaklarinda
ömrüne kurulmus tuzaklarin-çagiriyor seni-

Yel degiyor nefesine -el degiyor-
Gövdesiz el uzaniyor ellerine-uzaklasiyorsun-

Önce sesin kisiliyor...sonra nefesin kesiliyor..gözlerin kapaniyor
Bir güvercin kalkiyor bedeninden
Ve sen.............ve sen......

..
....mikayil güngüt.