'...Ve sen kendini benim seni aradığım y ...

Hayat diye önümüze sunulanlar,
gerçek diye avcumuza bırakılanlar...
Neresinden başlasak oynamaya?
Önce nerelerini kırsak?
ve sonra onaramasak...

ben gerçekten başladım.
seni gerçeklere söyledim.
gerçekler yalana sevdalandı.
Hayata bahsettim,
ölümün koynundan çıkmaz oldu.
Şimdi onaramıyorum onları...
Hiç bişey olması gerektiği gibi değil artık.
Bir çok şey değişti...

Yanlış giden birşeyler yoktu hayatımızda,
Onları yanlış götüren bizdik aslında.
gerçek diye
hayat diye sayıkladıklarımız,
Şimdi aynı mı dersin?

İnan bana hepsi değişti...

Ben ihtimallerin peşindeyken
sen pişmanlıklarını çoktan yendin...
Ben 'belki'li hayallere giderken
sen ‘keşke’lerinden geri dönüyordun.
Ve herşeyin böyle yaşanılması gerektiğine inanıyordun.
İşte ben bu anda anlıyordum,
değişmesi gereken hayat değil,
gerçekler değil,
değişmesi gereken sendin,
döndüğün o yollardı.

Fısıltımı duyacak kadar yanımdasın aslında
ama konuşsam uzaklarda arayacaksın sesimi.
Ve ben böyle avuturken kendimi
sen çoktan unutmuş olacaksın söyleneni.
Ne kadar yorulsanda
senin sen diye aradığın
benim aslında.
Yokluğumu gerçekten hissettiğinde
bunu anlayacaksın.
Ben ise artık çok uzaklarda...
Hayat ve gerçeğin
onarılmış yamalarında...
Tekrar kırmaya gücü yetmeyecek
biri olarak...
Ve beni beklediğini aklıma hiç getirmeyerek,
bir sese muhtaç,
fısıltı olsa bile...
Bir belkiye muhtaç,
hayal olsa bile...
Ve ölümün koynundan sıyrılmış
bir hayatın içinde,
yalana olan sevdasını unutmuş
gerçeklerin pençesinde...

Ve sen kendini,
benim seni aradığım yerde bulacaksın...