Ve sen Anne Şiiri - Feriha Ceylan

Ve sen Anne

Ve sen Anne
Hiç insan doğmadın mı
Mutluluktu hayatın adı
Okumadın okuyamadın mı
Huzur yazardı hayata insan
Peki ya sen yazamadın mı
Resimliydi bir çift gözde
Canın adımı aklında kalan

Anne saklasaydın avuçlarında
Sarı örmeli saçlarından bir tel
Ve ben uçurtmalar yapsaydım
Koşsaydık dolu dizgin uçan kuşların ardından
Hazana ermeseydim sensiz
Güllerimde soğuk kışlar olmasaydı
Özlemsiz yürüseydim

Hülyalar serpmedin mi geçmişe geleceğe
Sevdalanmadın mı gönlün bir aheste sese
Serilmedi mi aşk kokan mektuplar destan önüne
Konmadı mı gülün Pencerene doğmadımı tan yıldızı
Hiç mi uçurmadın kuşu kafesinden
Yıldızları kaydırmadın mı gökyüzünden

Güzel annem yoksa sen hiç yaşamadın mı
Ağız tadında koklamadın mı
Yorgun atarken can bedenden ömrümü
Bir kez de kendin için yaşamayı
Hiç göze almadın mı güzel annem

Nasıl uğramadı umut yıllara sordun mu
Ağaran saçların mı ekildi yoluna
Üzüldüm deme tanımadığın sevdalara
Ne sahra vardı ne de dağlar set önünde
Çınardı devrilip serildi yere düşünce

Kanadı sarılarda kanı sarı
Uzandı hazandan sararan yaprak
Döküldü toprağı kapatarak
Annem öldüğümü nasıl söylerim
Kader bile önünde eğilirken utanarak