Ve Sen Şiiri - Gizem Ebrar Çaylak

Ve sen, hicran nağmeleriyle gökyüzünden yağardın
Ve ben, bir sana muhtaç halde yeryüzüne bakardım
Hasret nağmeleriyle büyüyen saltanat kuşunu
Sen, bu uçsuz vadilere kırık kanatlarla saldın.

Ardımda bir bekleyenim var mı diye hiç bakmadın
Sen, o mavi göklerin emsalsiz tek hükümdarıydın
Zerrelerinin düştüğü her fidanın yaprağında
Sen, güneş doğarken mutlak krallıkları kurardın.

Böyle onmaz kasırgalarda tarihi hep sen yazdın
Ve sen, zaten tarihtin,asıl başlangıçtın,milattın
Bu gönül bahçesinde kırmızı güllerin raksıyla
Sen,yağmuru hiç görmemiş büyük çölleri ıslattın.

Kuytu köşelerde gizlenirken bekletirdi kalbin
Ve ben, bilmezdim ne dediğini, söylemezdi kalbin
Anladım ki,bu fırtınalar dinmez limanlarında
Sen, biçare ölümü bekleyen hastayı dirilttin.

Sen, güneşi bu yürekte gülüşünle doğurtandın
Ve ben, hep gemilerin arkasından el sallayandım
Gökyüzünde senin için beklettiğim uçurtmayı
Sen, böyle yağmurlarla yeryüzüne tekrar çağırdın.

Bu şölen kapılarını semaya hep sen açardın
Ve sen, o musikiyle renkli hülyalara dalardın
Baharın gelmesini bekleyen bu kelebekleri
Sen, kozadan çıktıkları gibi doğaya salardın.

Böyle acı nağmeleri dizelere sen yazdırdın
Ve sen, benim için hem yazdın hem kıştın, ilkbahardın
Bazen kızgın çöllerinde de yaktığın bu yüreği
Sen, bazen soğuk çöllerde de bir başına bıraktın