Ve Sen... Şiiri - Fatma Akar

ah sevgili ah! ...
kaç zaman geçti ki, aramadın sen
özlenmek miydi, arzulanmak mı neden?
bir arar, hal hatır sormaz mı seven? ...
ve sen, çıkıp geldin
zaman gönlümün gün batımı...
dağların ardına çoktan geçmiş aşk
karanlığa bırakacak kendini sevdan

yokluğunda, sensizliğin celladı
her gece alıp gider bedenimi
şu gördüğün canda ruh kalmaz
vakit günbatımı...
ve sen, dön diyorsun yamaçlardan
ah sevgili ah! ...
bilsen ne çok bekledim baharda
en tepedeydim
gece gündüz, dönersin diye
hani ola ki, gelirsen
karanlıklar içinde bulamazdın beni...
yıldızlar kümesinden bir yol çizmiştim
bana uzanan...
ay ışığıyla yol göstericiydi sana
cırcır böceklerinden orkestra kurmuştum
ateş böceklerinden mumlar yakmıştım odama
gece sefalarından
cennetin kokularını serpiştirmiştim...
ve sen, hiç mi özlemedin?
vakit günbatımı şimdi...
tepelerden geçti aşk,
yerini karanlığa bırakmak üzre sevdan...
durur mu yerinde? ...
ve sen, affedilir misin bu aşkça? ...

unutulur mu sensizlik?
ve sen, ne verebilirsin kırık kalbime? ...
parçalar birleşebilir mi?
yeniler mi kendini? ...
ben, sesini unuttum
yanıbaşımdaki nefesini
söylemekten çekindiğin ürkek sevgini...
vakit günbatımı şimdi
ve sen, durdurmaya çalışma
çoktan kızıllığa büründü gök
imkansızdır, birmez misin
geceye git demek...