Ve Şehir ve Ben ve Çocuk

Derin bir sessizlik yalnızlığı taşırken
Bütün şehir karanlığa gömüyor başını
Geceden kalan ağıtlar siyah bir ay saklıyor içinde
Katık ediyor iğreti sevinçleri bir tutam hüzne
Ellerinde taşıdığı boyanmış baharla
Sıkıca tutuyor yaşamın acıtan yüzünü.

Ey şehir, kapılarını aç nemli uykulara
Kucakla bizi dostluk türkülerimizle
Barış gibi kucakla,
Yorgun omuzlarımıza güç ver
Bir busenin sıcaklığıyla,
Sakın küstürme penceremize konan
Düşü yarım kalmış kavgaları,
İsyanlarımızı sev
Kıvrımlarına gizlen sürgünlüğümüzün.

Meğer ne çok öfke barınırmış göğsünde
Ne çok sırları varmış üstünden geçen bulutların
En ücra köşende bile savaşıyormuş gülüşlerin
Haydi, içini dök yağmurdan önce
Çocukları anlat
Onların yoksul düşlerine barınaklar kur
Mutluluk serpiştir yüreklerindeki derin izlere
Haydi, anlat bize
Milyonlarca aşka eşlik eden çocuk öpüşlerini.

Bak güneş doğuyor ıssızlığının üstüne
Usul usul uyan,
Uslanmaz umutlarına taç yap papatyalardan
Kırık dökük kaldırımlardan yaşama sevinçlerini topla
Bütün imgeleri soy çırılçıplak,
Ve ellerin
Ve gözlerin
Onlarla dokun nasırlaşmış sancılara
Yürekten ağla
Melekler duysun sesini.

Bildiğim bütün dillerde şimdilik hoşça kal şehir
Biliyorsun değil mi
Seni seviyorum aslında
Kavganı da seviyorum gözüm kapalı
Seni kucaklayan rüzgârı da seviyorum,
Her üşüdüğümde
Ellerimi tutuyor sıkıca,
Ah şehir, seni anlata anlata bitiremiyorum
Yarım kalmış aşklara
Çaresizliğe boyun eğen bitmemiş masallara,
Hep bildiğin gibi
Son vurgunluğum hala sende
Bütün sırlarım da sende
Ne olur sevgili şehir
Eşkıyaların gelmesine izin verme.