Ve Perde... Şiiri - Hakan Alparslan

Karanlık odama çekilmesem her gece,
Korkularımla ve yapayalnız;
İnan ki çok zor oluyor.
Gecenin korkunç sonsuzluğu ile,
Karanlık dünyam beyaz bir perde ile sınırlı.
Arada sırada bir tiyatro sergileniyor,
Arada sırada değil de, her gece desem daha doğru olabilir.
Apansız yalnızlığımdan tut,
En çaresiz yanıma dek, her türlü oyun sahne de.
Ansızın bir yönetmen geliyor gece yarısı,
Ve perde...

Göz kapaklarım ağır gelene dek boş boş bakıyorum sadece.
Nedensizim, ve her zamanki gibi sebepsiz.
Korkuyorum ama dillendirmek o kadar güç ki.
Bir yandan en cesur yanımla savunuyorum kendimi.
Bir yandan da acizliğimle sarılmak istiyorum,
Sıcacık ve sadece benim olan bir kucağa.
Yapma öyle apansız koyma beni,
Yalnızlık çare olsaydı,
Ve sadece karanlıklarla yaşansaydı,
Söylesene güneş niye her gün kurtarıcım gibi doğardı odama.
Boş ver, yine başlasın yalnızlar kervanı.
Ve baştan alıyoruz.
Uzaklardan yine boğuk bir ses geliyor:
Ve perde...

Kimi geceler yağmur, pencerelerimi döver,
Ansızın yırtasım gelir o bent gibi önüme serilen perdeyi.
Keşke çocuk olabilsem de, hoşuma gitse bu oyun.
Gökyüzüyle kavuşmak bir adım kadar yakın,
Ama o bendi aşmak nerdeyse imkansız.
Tutma ellerimden, artık özgür kalmalıyım.
Bak yağmur beni çağırıyor.
Ölüm hiç bu kadar yakın olmamıştı.
Korkularım hat safa da ve bir bu kadar cesurum şu an.
An meselesi bitmek üzere her şey.
Yine de son bir şans değil mi?
Son oyun oynamadan gitmek olmamalı,
Haydi seni bekliyorum,
Sesler bu defa oldukça anlamsız.
Artık bekletme beni,
Ve perde...

HAKAN ALPARSLAN
24.11.2003