Ve Nem Şiiri - Ahmet Devrim

Ve Nem
Boşalır göklerden
Güneş Gökyüzünden sarkıtır usturasını
Derken bir damla nem boşalır,
Sonra bir damla daha…
Toprak kalbini açar,
Rahmete Susamışçasına,
Sorgusuzca ve direnmeden
Hiç vakit kaybetmeden,
Alır koynuna,
Gök kuşağımı derler bilmem
Hüznün bittiği yere,
Ama
Rüzgâr da dem olur diye,
Gökyüzü bir çığlık atar bilinmezliğe,
Kaybolur gözlerden nem,
Ay biraz sancıyla doğar,
Ama alışır karanlığına,
Ve gece bürünür yine sessizliğine,
Bir baykuş narasıyla dehşette düşer cümle âlem.
Bir bakarsın ki topraktan çıkar dem,
Ve Nem Boşalır gözlerden…