Bıraktı, esti, görledi
Yol uzun,
Zorbalık her yan dedi.
Çekip gitti...
Çekilmez bu devran
İncitemem kimseyi
Üzemem artık...
Ben gideyim, herkes rahatlasın dercesine
Uzaklaştı.
Ardına bakmadan, tırmandı dağın yamacına;
Kayalıklara asılarak,
Yavaş yavaş görünmezliğe doğru kayboldu.
Gözlerinde yaş,
Akan damlacıklar yağmura dönüştü.
Hazan, hüzün oldu böylece;
Ve mevsim geçti,
Yine, onsuz bitecek.
Mehmet Afif Can
Kayıt Tarihi : 16.11.2021 07:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Veda ve geçmişin buluştuğu bir ortamda yazdım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!