*Ve Kendini Bıkmadan Bağışlayışla*

Uzun bir yürüyüş aslında her günümüz,
...............................................Derken
ve şu sinsi ömrün bir yerinde yaklaşıyorum,
yaklaşıyoruz belki de en çok kendimize
Sorgu odasına çekiliyor yüreğimiz.
İçimizde bıçaklı, toplu, mermili bir savaş başlıyor,
Yüreğimiz ve beynimiz göğüs göğüse,
İnsan azıcık nefes almak istiyor, bir ağaç kovuğu, bir söğüt dalı
Bir pınar başı uzanmak istiyor dilediğince...Geçmişine ve geleceğine...
Bir uçurtmanın seyri gibi gençliğimiz,
Ve bir yelkenli gibi düşlerimiz açılıyor denize...
Ve tuttuklarımız ellerimizle,
Gözlerimizle değdiklerimiz,
Dokunanlar tenimize, içimize, selimize,
Her biri kalıyor bir uçurum dibinde....

Ve yürüyoruz,
omuz omuza olsak da sırtımızda bir aba gibi yalnızlığımız
Görmek istediklerini görüyor gözlerimiz,
ve yalnızca duymak istediklerini söylüyor belki de sözlerimiz
Severken, aşık olurken aslında kendi siluetimizi arıyoruz karşıda ki kişi de
Kendimiz yapmaya çalışıyor benliğimiz, aslında yalnızca bir ayna belki de istediğimiz...

Ah bu yüreklerimiz ve ah şu kaybettiklerimiz kazandıklarımız, doymayı bilmeden yaşadıklarımız...
Aç belki hiç doymayan duygularımız, kıymet bilmeyen edalarımız.
Yorgunuz, yorulmuşuz iç savaşlarımızdan, dış düşmanlarımızdan...
daha dün dost olduklarımız ve hançerleyenler bizi arkamızdan...
Yol uzun, yol tümsekli, yol dik, gün gün gece gideriz belki, sis çöker şu dağın ardından, kar yağar kayar ayaklarımız üşür ellerimiz ve en çok yüreğimiz,
güneşi de görürüz yol sonlanmadan....
Düşe kalka, güle ağlaya belki sorarız kendimize, içimize, yanımızdakine.... Aşk ve mutluluk acaba nerde... Daha çok mu...
Yolun yarısı geçmiştir oysa......
ARAYIŞLA....
VE KENDİNİ BIKMADAN BAĞIŞLAYIŞLA...