Ve Kalmak...Sevgiye Giyinmiş Süssüz Püss ...

Hayata başlamak...Adımını atıvermek.Sonra...Sevgiden sözetmek,ezberlemek bu kelimeyi.Herşeyi öğreniyor insanoğlu ve kızı.Herşey öğreniliyor her ne kadar geç kalınsa da.Her yeni buluşta ve farkına varışta bir ötesi yok gibi gelse de bu koca bir aldanmaca.

Doğduğumuzda bilmiyorduk.Sonradan öğrenilir sevmek.O binbir emekle ilmek ilmek dokunur.Bir anne bebeğini emzirirken yüzüne sevgiyle bakar.Bebeğin gözleri pırıl pırıl,karnı tok.Sevginin a b c si anneyle başlar.O dünyanın tüm ışıklarını toplamak üzerinde ve yansıtmak gibi bir şey.Birgün tüm pencereler kapandığında ya da ışıktan mahrum kalındığında,bir mum yakmak,yeniden ışık tutmak herşeye,eridim bittim dememek.Çünkü sevmek biriktirip biriktirip harcadığımız şey değil.O alıp verdikçe bitmeyen tek şey.Ve koşulsuz olan.

Kalmak...Süssüz püssüz bir kadındı.Gitseydi...Yanıtı alınmamış sorular bırakacaktı geride; Gitmek terketmekti,bundan böyle yokum demekti.Gitmek...Mutfaktan gelen yemek kokusu,banyodan gelen su sesi,odalarda dolaşan şarkının anlamı kalmadı demekti...Sağ yanında kıvrılmış bir beden,bacaklarının arasında ısınmayı bekleyen buz gibi iki ayak olmayacak demekti.Çünkü gitmek... Tendeki kokuyu,yastıktaki boşluğu,ayağının biçimini ezberlemiş terlikleri,saç tokalarını,saksıdaki çiçeği,duvardaki resmi,henüz bitirilmeyen bir kitabı bırakıp gitmekti..Gitmek...Kalana acı verecek herşeyi öylece bırakmaktı. Ve bunu bile bile hiçbir şey kalmadı demekti.Birlikte poz verilen fotoğraflarda gülümseyen gözlere ihanet etmekti sanki.Gitmek zorda bırakmaktı geride kalanı; sana ihtiyacım var diye bakan gözlere seni seviyorum demeyi öğretmekten kaçmaktı.Farkında olmamak ne acı...Kalmak sevgiye giyinmiş süssüz püssüz bir kadındı.

İlk zilde kapıyı açıp hoşgeldin de ona...Gülümse...Eğer kalacaksan; sen ve ben diyebileceksen kal de...İstediğim gibi olamıyorsun demeden...Sahip olmadan...Ait olmadan...Ama yok gideceksen,hiçbir sözüm olmaz... Gözün arkada kalmasın sakın...Giden sen ol...Kalan ben olacağım de...Yolun hep açık olsun de...