Ve Kadın Şiiri - Cuma Yüksel

adam dedi ki kadına
ben galiba sevmeyi anlayamıyorum.
kadın durdu ve mutsuzluğunu anlıyorum dedi.
bu dünya genel anlamda,
sevmeyi becermek sanan adaletsizlerin
görünürde hep kazandığı içten içeyse şüphesiz kaybettiği
bir düzen,
-diye bir replik armağan etmek ister ya kainata herkes
öfkeli bir anında..
al bu repliğe gözün gibi bak.

muhtemelen şimdi için yere göğe sığmıyor gibi davranıyorsun.
yüzlerce çektirilen fotoğraflar
bakın da biz nasıl mutluyuz pozları
bütün hatalarımı temizledim ben tek seferde,
ve ele güne karşı, düşman çatlatırcasına,
ben iyi kız oldum, istenen kız oldum tavırları...

bir yanılgıya kurban edilmiş hayatın,
bebeğin olduğunda beşikte sallayacağın nur topu gibi pişmanlıkların,
sevdiğim diye yanında gezdirdiğin salak,
zoraki gülümsemelerin,
elbette mutlusun.
tek kanıtın
albüm dolusu fotoğrafların.
tabi bu fotoğrafları herkes yer,
yalnız hiç kimse bilmez,
çok mutlu olanlar her an fotoğraf çektirmezler,
hayatlarının her anını
bir fotoğraf karesi gibi yaşarlar...

sözüm ne meclisten içeri ne de dışarı,
kendimi de koyuyorum yerim dibine,
iyi bir tek insan kalmamış gibi sanki yer yüzünde
ya da şöyle diyeyim alınmasınlar,
iyi yanlarımız körelmiş,
aşk sandığımız bedenlerin peşlerinde koşarken...

ve sen
bir ömre bedellenen
çölün ortasında yetişen su
çölün ortasında yetişen çiçek
kendine hem çiçek hem su
kendine hem dert hem deva..

sen gitmiş kendine yeni bir hayat,
ben tekrardan döneceğini sanıp hayal kurmuşum..

al bu replik benden sana armağan olsun,
yuva yıkanın yuvası olmazmış,
ben bu hüzünle nice yuvalar yıkarım hiç bilmezsin..

sen şimdi tertemiz bir yuva kurduysan..
unutma sevgilim,

zamanında çok ağlattın beni...