Ve İnsan Aldandı! Şiiri - Erdal Balcı

Bir fısıltı düştü kulağa,
Karanlığın içinden, ince ve sinsi…
“Daha çok olsun, daha yüksek olsun,
Daha parlak olsun dünya” dedi.

Ve insan aldandı!

Bir makamın gölgesini,
İki alkış, üç kuruş menfaatini,
Unuttu adaletin terazisini,
Özünü unuttu sözünü sattı,

Ve insan aldandı.

Nefis ateş gibi üfledi içinden,
“Sen en büyüksün,hep haklısın” diye.
Kibrin dikenleri sarınca kalbi,
Merhamet sustu, vicdan göçtü.
Ve insan aldandı böylece!

Bir avuç altın, bir tomar kağıt,
Gözünü kör etti hakikate.
Bir fakir düştü kapısına,bir de zengin,
Fakiri kovdu,zengin geçti baş köşeye.

Ve insan aldandı.

Göz kamaştırdı gülüşler,
Geceyi süsledi bedenler.
Helali terk etti, harama koştu,
Bir ömürlük izzeti
Bir anlık hevesle yıktı.

Ve insan aldandı.

Toprak beklerken sessiz,
Ebediyet çağırırken uzaklardan,
Dünya zindanında zincir vurdu kendine.
Mühür vuruldu kalbine ,gidemedi öteye.

Oysa yol belliydi,
Oysa uyarı çoktu,
Ama kulaklar sağırdı.
Ve insan aldandı.

Bir gün perde açılacak,
Karanlık aydınlığa dökülecek.
Ve insan görecek!
Neyin kalıcı, neyin geçici olduğunu.
Ama vakit dolacak,
Ve dönüş olmayacak.
Ve insan çoktan aldanmış olacak.