Ve İnsan Aldandı Şiiri - Erdal Balcı

Ve insan aldandı!

Bir fısıltı düştü kulağa,karanlığın içinden,
Bir sevda düştü kalbe,İnce ve sinsi.
Daha çok olsun,daha yüksek olsun,
Daha parlak olsun dünyam dedi.

Nefsin hoşuna giti,
Bir makamın gölgesini,
İki alkış üç kuruş menfaatini,
Unuttu,adalatin terazisini,
Sözünden caydı,özünü sattı,
Ve İnsan Aldandı !
Nefis,ateş gibi üfledi içinden,
Kibrin dikeni sarınca,kalbi derinden,
Vicdan susup merhamet göçünce,
Ve insan aldandı böylece !
Bir avuç altın ,bir tomar kağıt,
Gözünü kör etti hakikate,
Bir fakir düştü kapısına bir de zengin,
Fakiri kovdu,zengin geçti baş köşeye,
Ve insan aldandı böyle,kimbilir kaç kere!

Göz kamaştırdı gülüşler,
Geceyi süsledi bedenler,
Bir anlık lezzet için,
Geçti bir ömürlük izzetten,
Ve insan bir daha aldandı gerçekten!

Toprak kayarken sessizce,ayağının altından,
Ebediyet çağırırken onu taa !! Uzaklardan,
Dünya zindanında zincir vuruldu ayaklarından,
Yol belliydi aslında,uyarı çoktu,ama kulaklar sağırdı
Mühür vuruldu kalbine,gidemedi öteye,
Ve insan aldandı ! Böylece.