Önce ilk cemre düştü toprağa.
Ve ardından... aslında bilmiyorum
Neyin düştüğünü toprağa?
Cemreyi anamdan öğrenmiştim
Soğuk kış gecelerinde ellerim titreyerek beklerdim cemreyi
O hep düşerdi toprağa
Ama ben hiç göremezdim cemreyi
Anama hep kızardım çocukça
Anam hep: oğlum büyüyünce görürsün cemreyi derdi
Anam hep görürsün derdi
Ama ben ogün bugündür hala cemreyi göremedim
Artık göremezdim de: umutsuzluk bende cemreyi eritti gitti.
Ve anladım Cemrenin Aslında sadece bir umuttan ibaret olduğunu
29-09-2002
Afyon
Mehmet Reşat GüneyKayıt Tarihi : 27.12.2011 11:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!