Bir Cuma günüydü.
Ayrılık günüydü…
Ve her gün cumaydı.
Bir haykırışın sesiydi.
Bir sessiz çığlıktı.
Bir baharın yok oluşu…
Hiç bahar görmeyen,
Bir Cuma günüydü.
O gün bir mevsim ölmedi.
O gün bir ocak sönmedi.
O gün güneş doğmadı.
O gün aş pişmedi.
O gün uyku tutmadı.
O gün sabah olmadı.
O gün yağmur hiç durmadı.
O gün çocuklar gülmedi.
O gün kuşlar sustu.
O gün deniz hırçındı.
O gün ağaçlar teslim oldu.
O gün fırtına koptu.
O gün Cuma;
Gün, hiçbir gün olmadı.
Ve her gün Cuma oldu.
Bir anne sustu.
Çocuklar ağladı.
Geriye hiçbir gün kalamadı.
Ve her gün Cuma oldu.
Cuma hep mezar dolu…
Kayıt Tarihi : 19.11.2024 22:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Çocukları anneden, anneyi çocuklarından ayıran gün.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!