Ve gitti Şiiri - Oktay Çekal

Ve gitti…

Başkaldırışın ses yankısı, titredi havada…
Aşk’a sitemdi, kırgın kuytularından yüreğinin,
Şokun en derin hüznü yansıdı, isyana…
Dalgakıran gibi, dimdik durdu yinede…

Yalpalanan ruhunda, anlamsızlık trajedisi,
Duygularına hüzün taşıdı, karıştı gözyaşına,
Hiçlik duvarına tırmandı, anlamsız bakışlarında,
Hayallerinin kanatlarında yükseldi, bir zaman…

Bulutların ötesine taştı, sevdiğini aramaya,
Mayhoş bir karanlık, sakladı gözlerinden gerçekleri,
Kendini boşluğun soğuğuna bıraktı, esen rüzgârın nefesinde,
Kaydı en derin yükseklerden, baş aşağı anılara…

Boğan soluğundan, ciğerlerine son hava girdiğinde,
Yakan bir ısırgan otu gibi, düştü yangınlara,
Sönmeyen bir kor oldu, iç dünyası umutsuzluklarda,
Bedenine gömdü, hayatın tüm köklerini ve gitti…

Oktay ÇEKAL
06.02.2012-01.03