Ve Gidiş Şiiri - Karaa Kalem

Yağmur sokağındayım...
Islak kaldırımlarda ayak izim,
loş bir bir ışıkta dibine vurmuş gibiyim sensizliğin.
Sarhoş gibiyim biraz, ağlamaklı gözlerim
Kirpiklerimde salıncak kurmuş bir damla yaş,
Çıkmazın köşe başındayım...

Vitrinlerde bir adamın gölgesi, beyazlamış saçları
Göz kapakları yenilmiş uykusuzluğa
Elleri kaybettiği bir şeyi arar gibi geziniyor vitrinin camında
Kendimi görüyorum karşımda, korkuyorum biraz...
Sonra,
Sonra bir ılık rüzgarla irkiliyorum
Gülümsüyorum, tıpkı her şeyini kaybetmek üzere olan bir kumarbaz gibi
Tek kurşun sıyırmış gibi yüreğimi,
Kanatıyor sensizlik
Uzaklaşıyorum şehirden, ışıklar sönüyor, sesler sessizleşiyor
Ve biliyorum bu şehir yokluğumu hissetmiyor.
Gölgem geliyor yalnızca benimle, iki iyi dost oluyoruz yol boyunca
Ben seni ince eleyip sık dokurken yüreğimde,
Sökülü veriyormuş bir yandan hikayemiz.
Ay ışığına doğru gidiyorum...
Kokun, yağmurla siliniyor üzerimden
Ve gözlerin
Gecenin karası gözlerin..
Ben hiç bakmamış olsaydım
Kaybolmak üzereyim hayallerimde,
Gecenin arasından bir yıldız,
Sessizce geçiyor önümden..
Belli ki o da habersiz derdimden.
Bir ara elimdeki şişeye bakıyorum, yalnızlığımı görüyorum içinde.
Ya da tükenen umutlarımı...
Oysa bir şiirde okumuştum; Tutunursan sevdiğinin yüreğine, işte o zaman değer emeğine diyordu şair..
Haklısın, şiir işte...
Kime ne faydası varmış diyor insan
küfrediyorum şimdi bütün şiirlere,
Hiç biri sana yazılmamış diye..
Ve de çıkıyorum dünyanın bütün sokaklarından
Adım adım eskitiyorum yolları,
Ayaklarım, ellerim ve yüreğim...
Biz gidiyoruz dünyanın bütün şehirlerinden.
Işıklar bize göre değil,
Mutluluk büyük bize bir kaç beden!
Ve denizler hakkımız değil bizim..
Taşıyamazken bu yürek sensizliği,
Alabora olurken aklımda her şey,
Neyine diyorum bu adamın deniz,
Neyine güneş, neyine mutluluk..
Gidiyorum vitrindeki adamı son kez gördüğümü bilmeden
Ve gidiyorum senden,
seni sevmekten vazgeçmeden.