Ve Ey Yalnızlık! | İbrahim Çiçek

Ve gün gelir Ey Yalnızlık!
Sarılırsın sen bana, dolanırsın boynuma.
Koynunda hissedersin, göğüs kafesimde debelenen Tutsak kalbimin hıçkırıklı çırpınışını.
Hissedersin, terden sırılsıklam olmuş yüreğimi...

Kalemimin kara kanını göğsüne işlediğim kâğıtlar şahidim olur.
Eylül’ün soğuk rüzgârları birikir
saçlarının ince aralığına,
Ve yüzüme çarpar uzaklığı sılanın...
Büklüm büklüm tırmanırsın tepelerime;
Nefesin soğuk, nefesin soluk, nefesin sessiz;
Ne kadar yakınsın nefesin hissiz.

İncinmişliğini hissedersin tenimin.
Gözlerimde ahu bir hüznün, ıslak duraklarda
Beklenen güneşin bekçisini görürsün düşlerimde, dualarımda,
Ve ey yalnızlık!
Hür bir şarkının asi bir cümlesisin dilimde;
Herkese hor, her şeye düşman.

Dikili bir taşı olmayan mezarın sahibi var
Gönlümde yatan.
Toprağım güllere aç, suya muhtaç.
Ellerin değsin toprağıma
Okşasın ruhumun incinmiş tenini,
Değmesin bana! Mabet olmayanın sesi,
Girmesin kapımdan hoyratın nefesi.

Serpilsin tohumları ateşin,
Sunulsun kadehi nâr’ın,
Alevler, tutuştursun perçemlerini sabahın,
Gör ki; ne kederdir bu kader,
Ne de kadere yazıldı bunca keder,
Hepsi senin elinde, senin yüzünden,
Yokluğundan, Yalnızlık!..

Gökyüzünü kül rengine bulamış bulutların
İzbeli karanlığında kayboluşuma
Bir inatçı yağmur tanesi, güneş huzmesi,
Günahlara bulanmış gecelerin,
karanlığa gömülü gündüzlerin
Ve şehvete kurban sevgilerin olmadığı
bir cennettir yalnızlık.

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.