Ve duymuyorsun Şiiri - Oktay Çekal

Ve duymuyorsun…

Kızıl güneşin toprağa düştüğü ufukta,
Hayatın uyuduğu saatlerde bir tepeden,
Karanlığın görünmezliğinde dinliyorum yokluğunu…
Çok sessiz yüzüme çarpıyor, siluetinin gölgesi…

Bir can alır gibi sevgimin katili oluyor esen rüzgâr,
Yokluğunun duvarlarına tırmanan bakışlarımın,
Tırnakları parçalanırcasına tutuyor boşluğu,
Nafile bir hayat eriyor nefesimden akıyor toprağa…

Her yerde yokluğun dokunuyor, tenim buz gibi,
Arayışların sonu gelmiyor, boş umutlar da kayboluyor,
Caddelerin yanan lambalarında sönmüyor gece,
Kayboluyorum kendimde görünmeden kimseye…

Gözlerimden bir çığlık parlıyor, ayın gölgesine doğru,
Uzağın resmini çiziyorum Arap gibi siyah,
Yüreğime sancılı aşkının iğnesi batmış, kanıyor derinden,
Ve duymuyorsun gözlerimden yağan yağmurun sesini…

Oktay ÇEKAL
26.06.2012-19.57