...Ve Düş...Ve Gerçek...Ve Yaşam

bir solukta okunacak ömrümün şiiri
VE ezgiler resimlerine ara verecekler o anda.
Çiçekler omuz silkecekler;
bilirler ki tohumdan önce DÜŞmez gövde toprağa.
haylazlık ki bunun bilgeliğindendi.

-nasıl sarkıyorsa balkondan
sokağa çıkma yasaklı
bir çocuk- cesaretiyle kolları sıvadığı kavgalardan
düşmeye eğimleniyordu coşkum

VE
yaşamın bir GERekçesi olmalı diyorum
oysa geçmişin ÇEKmecesinde kırık bir sürgüyüm bulamayışlarımdan
inancın, emeğin, birlikteliğin ve güvenin dört köşesini oluşturduğu zemin
eylemle geleceğe yükselirken
prizmalar bana kırıksa,
göğün kuşağı ilmekse boynuma
tohumların çığlığını dinlerken
suçüstülendim diyedir.

VE taammüden YAŞAMaktan yargılanıyorum işte
öyle ya
düş eğirdim, gerçek dokudum
umudun sakatlandığı yalnız kalışlarda bile
bedenimle aşkın tek uzvuydum.

Duruşmalar süredursun
durmaya niyetli değilim
ki
tohumdan önce
düşmez gövde toprağa...