Ve Dünya Bize Böyle Konuştu

Gün ağardı,
kalbim küllerin arasından konuştu.
Ne varsa birikmiş yılların ıssız raflarında,
hüznün solgun gölgesinde yankılandı.

Bir zamanlar umutla beklediklerim —
şimdi suskun,
şimdi kırık,
şimdi yüz çevirmiş bir mevsim gibi.

Ve ben,
öfkemin içinde bir çocuğu taşıdım:
anlam arayan,
sesini yitirmiş bir çocuk.

Dünya,
ne verdinse eksik verdin,
ne aldıysan içimi oyup aldın.
Ama yine de geldim sana —
avuçlarımda sevilmemiş cümlelerle.

Belki de kader,
bir başkaldırıdır sessizliğe karşı.
Ve şiir,
yenilmeyen son sığınaktır kal