Ve Can.. Şiiri - Pınar Koç

Kaybolmuştu belki
Sigara dumanları arasında yüzüm…
Ruhum içten içe kuruyan bir ağaç gibiyken
Ve bedenim,
Yalnızlığımın ağırlığını
Omuzlarında taşıyamaz hale gelmişken
Ve hep gece yaşanıp,
Güneş hiç doğmazken hayatımda,
Birden nisan yağmurlarıyla kendime geldim…
Hayatım değişiyordu ve ben
Soruyordum…
Kuruyan ruhumun her yerinden
Mutluluk filizleri fışkırıyordu…
Omuzlarım artık sevgini taşımaya mahkumdu…
Ve bundan gurur duyarak yaşıyordu…
Dumanıyla sigaram bir izmaritti sadece
Yangından geriye kalan bir kül evinde…
Ve kızıl bir gün doğumuydu artık hayatımda…
Hayatım ve ben…
Ve can…

17.01.06