Ve Buz Eridi Şiiri - Kenan Engin

Boşnak bir kızı sevmiştim ikibinüçte Gözleri sonbahar elasıydı, Ne çok benziyordu bir sonraki sevdiğime Alnından öperdim hep, büyüsü giderek çoğalsın diye İlk dokunduğumda, serin bir yel esmişti içimde Aşkın tene dokunduğu yerde, „bu ne büyük mahşerdir“ dedim kendi kendime Oysa Geçip gittiğinde, Bu ne büyük karanlıktır dedim, öldürür beni her yerimde Sesini geride bırakıp, yola koyulduğunda, Gölgeni ver dedim hiç olmazsa, serinliğine yatıp ayazında donayım Oda olmazsa Bari elinde tuttuğun yaprağı ver, hazanda ayağına düşeyim Umursamadı Bu dedi, avucunda tuttuğu ikilemi Yaşadığımız tüm aşkın özeti Al bunu yürü dedi, Adresi yanlış bir mektup gibi, iade etti Yüzikigün umutla bekledim. „Bunların hepsi şakaydı“ deme ihtimalini Nafile, Acım büyüyüp sevabıma hükümran olunca Akşamlardan korkar oldum Anason koklayıp, her sabah başka bir kadının koynunda uyandım Bardağımda ki buza dönüp, giderek azaldım Biter miyim sahi? Hala tedirginim!