Ve Bir Kalp Burkulur! Şiiri - Hamza Çoba ...

Kırdım huysuz kanatlarımı yüreğimin
Artık uçmak yasak bana
Özgürlüğünü bile yaşayamadım sevginin
Kahrolmak müstahak bana
Şüphe ve vehim
Arkasından ihanet
Bu kendime yaptığım affedilmez hakaret
Bir mana aramaya kalksam hayattan
Bir kaçmak istesem kâbuslardan
Olmuyor; imkânsız uyanmak bu kara rüyalardan
Nice büyük azametin son buluşu
Ve çaresizlik içinde izleyişim
Ellerim bomboş, gözlerimde kanlı yaşlar
Kezzap terleri eritiyor tenimi
Zehrini yudum yudum içerken kara sevdanın
En büyük ıstırabım ölememek
Beynim sanki erimiş akıyor
Gözlerim ölü, nefesim kesik
Öyle bir kucaklıyorum ki aşkın kanserini
Sımsıkı…
Öyle bir öpüyorum ki dudaklarından ruh hastalığımın
Öpüşmeler sonsuz…
Acı ve keder
İşte benim dostlarım
Can yoldaşlarım, sevdalarım
Her gece koynuma girip
Sabahlara birlikte uyandıklarım
Rüyalarda bile beni yalnız bırakmayan
Kadim arkadaşlarım…