Ve Bir Gün... Şiiri - Bedir Kuş

Yeryüzünde bozguncuları görürsün,
Ezenleri ve ezilenleri de…
Hiç değişmeyen bir kadermiş bu
Aldıran yok,herkes razı haline.
Zalimin zulmü oldukça şiddetli
Mazlumlarsa; uysal bir koyun sanki
Direnecek gücü bulamazlar kendilerinde
Oysa ki, yeryüzünde;
Egemen olmaları istenir ezilenlerden.

Anımsa!
Bir zamanlar
İnim inim inlerken kavmi Musa’yı,
Nasıl da esenliğe çıkardı kavmini?
Direndi Firavuna karşı
Mertçe ve de yiğitçe.
Şanlı bir direnişti bu
Özgürlüğe atılan bir adım
Tutsaklıktan kurtulmuşlardı
Yeryüzü dar gelmiyordu artık onlara.
Musa’nın önderliğinde
Kararan dünyalarını aydınlığa
Vurulan zincirleri paramparça etmişlerdi.

Bir de anımsa
Son peygamber halkasını.
Nasıl da direnmişti
Yalnız,yapayalnız tek başına
Kapkaranlık bir çağda,
Kendi yaptıkları putlarına
Delice taparcasına,
Öyle bir cemiyet ki;
İnsanlıktan bihaber,
Diri,diri körpecik yavru kızları toprağa gömer.
Erdemli insanları bulmak mı?
İğne ile kuyu kazımaya eş değer.

Böylesi bir ortamda
Beşeriyetin imdadına yetişti son Peygamber.
Mücadeleye girişti,
Yılmadan,bıkmadan ve de usanmadan.
Umudunu yitirmedi hiç bir zaman.
Güçlüden değil,
Haklıdan yana
İnsanca yaşamaya
Ve özgürlüğe çağrıydı,
Evrensel çağrısı.
Yeryüzünde zulmü,bozgunculuğu
Ortadan kaldırmak
Ve “Egemenliğin”
Allah’ın oluncaya kadar
Verdi kutsal savaşı
Despotlara,tiranlara karşı.

Önderiydi O.
Ezilenlerin,sömürülenlerin
Rehberiydi O,
Kurtuluş mücadelesi verenlerin.
Yılmadı,dayandı
Kararan dünyayı aydınlığa
Yitirilen umutları
Yeşertmeye adamıştı kendisini.
Kulların kulluğundan
Kurtarmıştı kulları,
Yalnızca,evet yalnızca
Yaratıcısına kul olmak var iken,
Kullara kulluk ta niye?