Ve bir de İstanbul var Şiiri - Muaz Kalaycı

Ve İstanbul
…diye devam eder çoğu hikâyenin satırları.
Ve İstanbul diye konar son nokta.
İstanbul, İstanbul olalı görmez böyle aşk, böyle keder!
Ve insanlar
…diye akar sağanak sağanak yağan yağmurlar!
Ve İstanbul, ve insanlar.
Bir de yağmurlar!
Ah İstanbul ah insanlar…
Ve gece yarısında hâlâ eski yağmurlar.

Ve ile başladı ve, “ve” ile noktalandı aşklar.
Sevda kokan dar ama büyük sevdalar.
Ve bir de sağanak yağan yağmurlar.
Sokaklarda ıslananlar.
Yalan yok! Islanan sevdalar da var.
Bir insanlar, bir kaldırımlar, bir de ıslanan sevdalar...
Yalan yok! Islatan yağmurlar da var.

Islanmayanlar var bir de!
Islanmam diyenler…
Yağmurdan kaçanlar var caddelerde!
Ben doluya tutulmam diyenler var.
Ve bir de İstanbul var.
İstanbul’un üzerinde bulutlar,
Bulutların sinesinde yağmurlar,
Yağmurların tanelerinde kokan aşklar var.
Ve bir de âşıklar var. Islanan da var, ıslanmayan da…
Ve bir de âşıklar var…

Çalınan sevdaları var ellerinde bazı âşıkların.
Kayıp sayılan yılları, boşa sallanan mendilleri var…
Yarım kalan hayalleri yitik-batık aşkları var.
Ve bir de İstanbul var.
Yağmuru var İstanbul’un, çaldığı sevdaları var.
Bir İstanbul, bir insanlar, bir de yağmurlar var.
Ve bir de İstanbul var.
Ve bir de İstanbul var…

***