Ve bende sen hala İstanbul!

her zamanki yerdeydin
kırmızı renkli mutfakta
çilekli bir pasta almıştın yanına
duvarda asılı duran resimdeki trende
pencereden bakarak yiyordun.

öyle güzeldin ki bensizliği terk etmeden önce
mutlu olma ihtimalimizi düşündüm o halde
sen kendi fethettiğin şehirlere
bayrağını dikerken
bir buluşma olsaydı boğaza karşı
inan seni her zamankinden daha çok severdim
deme ihtimalimi düşündüm.

kendi rüzgarlarında çok uçurtmalar uçurdun
tanışsaydık
tanısaydık yeryüzünün bizi birbirimize yazmayan tarafını
belki her şeyi o zaman daha iyi anlardık.

zaman geçiyor benden ötelerde
sende şu sıralar geçim sıkıntısı
sonunda olması gereken yerde
kendini vurdun.
yaralandı bütün anılar
ve durgunlaştı zaman
ve bende sen hala İstanbul!