Ve ben ençok susmayı severim aslında

Gözlerine yaz bunu
oturmuşum ufuğa karanlık demetlerim
şiirinin sancısına gömüldükçe
bir elimde bin deniz
bir elimde gözlerim
sözlerime yapışır sonbahar çığlığım
tutuşur yüzüm,
sözlerim yiter
biterim.

Beynimin haritasındaki
el değmemiş iklimlerin
kırık dökük ellerimde şimdi
yağmurun koynuna oturmuş
çöl düşleri görür
haramilere kaptırırım
sırtımı verdiğim bulutların
uykunun kıyılarında
nabzımı tutup saklayarak.

Gönül tapınağındaki mahsenlerde
güllerin kırmızısında çınlayan
yarım kalmış sesim
ve sen.
şiirinin girdabına sürüklenirken
kurşunlar vurur pencereme
ıstırap sızar penceremden.

Ahh,
sevgilim!
ölümün görünüşünü,
kıvılcımdaki yangını,
damladaki ummanı
ve seni
toprak gibi seviyorum
toprak gibi.
toprak.

II

...ve çıplak şiirlerime söz bulamam
gölgelerin sesleriyle
kuytularda filizlenir sözcükler
denizler sukuta gebe.
soramam.

sonra,
bakışlarım menziline varamadan
benliğimde yüzünün hayali
vurulurum
şuramdan
sökeceğim uğultunu ozaman

Hüznüm,ah sürgünüm!
sevdanın,ıhlamur kokusu şafakları
seni öptüm ruzgarın kanatlarında
seni öptüm.
seni öptüm siyah bir gökkuşağını çektim içime.

...Ve ertesi
bu tasvir-i sikayetin
dinmeyen süvari saldırıları
buz tutan anka'nın kanadı
küllenen si-murg'un ateşi
başım cenk meydanı.
Her yerde muharribim
her yerde hüzün.
aşkın hokkasına batmış divit yüreğim
gecenin mengenesinde
gönül matbaasında çırak müteferrika
katliamlarımın alfabesini yazıyor

Mim-kaf-dal-re,Mim-kaf-dal-re...

Off...
ruhum bölünür
dağlar sis kesilir
ve ben ençok susmayı severim aslında.
Gözlerine yaz bunu
şiirim habercimdir.