Ve Ben, Bir Lotus Oldum

Köklerin alacayla sarmaşken
Bana seslenen,
Toprağın ardını çözmeye kalkışan sen...
O narin puslu ellerin,
Beni zifiri gecelerde buldu.
Ve her hitabın
Bir evrenin derinliğinden yankı buldu.
Sonsuz bir vaktin şakaklarımda sızlanışıydı.

Suya karışan bir bakış,
Bir düşü fısıldadı derinliklerime ;
İnceden bir kanat çarptı
bir diğerine açılan kapı misali.
Ve ben, ıssız suyun dibinde
adını arayan,
Zamanın her yansımasında kaybolan bir hayal oldum.

Lotus, o kadim akıl,
Sana adını veren toprak,
Ve her yaprağındaki kırık zaman
bir daha dönmeyecek kadar derindi.
Her yeni çiçek,
Bir ölüme yaklaşım, bir serzenişti.
Ama sen,
Her açışında bir gövdeyi terk ettin.
Ve başka derinliklerde var oldun.

Senin adını
bir çiçekten daha derinlerde buldum,
Ve her geçen an,
Bir suskunluğa yaklaşıyor.
Bir kadim vaktin çığlığı gibi...
Sen,
beni bir gövdeye dönüştürüp
suya gömdün,
ve ben
Sonsuz karanlıkta,
Bir lotus oldum...