Ve Ben Anladım Şiiri - Ömer Faruk Gümüşt ...

Ve Ben Anladım
Gün devrildi, çoktan götürdü rüzgar ağaçtan savrulan yaprakları
Ve ben düşündüm, kaybolmuş çocukluğumun tam ortasında
Gökyüzü anlattı bana sanki dünyanın o sahte mavisini
Ve ben ağladım, geçip giden bulutlarla inatlaşırmış gibi
Bir kabustan ötesi değildi fırtınalı bir günün karanlığından kaçışımın
Mum ışığında arardım belki de seni varlığını gölge sanıyormuş gibi
Ve ben gördüm, bir şerit gibi geçen yokluğunun o zehirli cenemesini
Titrek ellerimle tuttum umudumun bittiği o ucu bucağı belli olmayan geceyi
Durdum saatlerin beni fena halde aldattığını zihnime kabullendirince
Ve ben bağırdım çağırdım, bir dağın yamacından düşermiş gibi
Yürüdüm yağmurlu bir günde ellerinden tutarmışcasına
Hissettim ihtisaslı yüreğimin derinliklerinde bir yerde olduğunu
Ve ben düştüm, ayağımın kesat olan aşka takılmasının ardından
Kitap sayfalarına anlattım o realistik sessizliğimi
Kaldım öylece bir selama muhtaçmış gibi
Geldiğini söyledi bana kapı aralığında sıkışan o kağıt parçası
Ve ben inandım, kalbimin en ücra köşesini ikna edermiş gibi
Bekledim, zamanın akıl vermesine hiç ihtiyaç duymuyormuş gibi
Oldum olası aşk denilen kehanete inanıyorum diyen dilime pranga vururmuş gibi
Yoruldum patron inancımın beni alt etmesinden yoruldum dermiş gibi
Ve ben kaçtım kendimden yılana sarılırmış gibi
Yine gün ağardı, bir ben varım bir de doğum günüme eşlik eden bir yalnızlık
Ürktüm hep böyle sürecek diye
Ve ben hep korktum hiç gelmeyeceksin diye
Güneş anlattı bana kendini sev diye
Ve ben anladım...