Ve Ben Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Bir bir eksiliyoruz ya
Kalan benmiyim
Giden mi ben anlamadım.

Çocukluğum, gençliğim uçuyor ellerimden.
Ellerim yanıyor tutamıyorum.
Hazan yeli vurdu bir kere.
Dal titriyor
Ve ben bir gazel gibi savruluyorum.

Düşüyorum toprağa
Üşüyorum.
Düşmesem rüzgar savurur yad ellere.
Dalda kalsam kış vurur ayaz yakar.
Her gidende bir parçam kopuyor.
Sevgim, dostluğum, şefkatim, merhametim
Gidiyor
Nefesim kesiliyor
Ve ben yoruluyorum.

Acı acı küçülüyoruz
Dert dert büyüyoruz.
Küçülmek mi acı, büyümek mi dert.
Kaç kez sordum kendime cevap bulamadım.

Ah ömrüm ah
Koy bakalım üst üste.
Kader bir kere küstü de.
Vurdukça vuruyor sillesini.
Her darbede yüreğim kanıyor.
Ve ben dur diyemiyorum.

Dönüp bakıyorum da arkaya.
Hepsi bir tutam mutluluk.
Etrafını puslu ızdıraplar sarmış.
Biran olsun görmek istiyorum, göremiyorum.
Göz görmeyince gönül çile çekermiş
Göz göz, damar damar yara olurmuş.
El vurdukça kanıyor
kan ter içinde kalıyorum.
Ve ben bu duruma şaşıyorum

Kimi saysam, kime yansam.
Sırtımı dayadığım dağ.
Aldığım nefes ve ruhumun ince sızısı.
Yaşantımı, umudumu götürdüler.
Ömrümden gün aldılar.
Güneş ve ay batarken yıldız kayıyor.
Ve ben ıslak ıslak bakıyorum.

Gittiler teker teker
Bensiz nereye diyemedim.
Her gidenle bir parçam gidiyor.
Lime lime, katre katre kopuyorum.
Biri günümü, biri hafta mı götürürken
Yıllarım kayboluyor
Ve ben dakika dakika eriyorum.

Uzattım ellerimi ellerinden tutamadım.
Durun gitmeyin diyemedim.
Ruhum yanarken, bedenim üşüyor.
Ve ben acılar içinde pişiyorum
Nefesim kesiliyor
Ve ben yoruluyorum.