Ve ben... Şiiri - Mehmet Tunçer

Her adım atışımda,
Sana gelir gibi oluyorum.
Her söylediğim sözde,
Senin adını anıyorum.
Her telofon zilinde,
Sen aradın sanıyorum..
Gecenin bir anı çalıverse evimizin zili,
Sen geldin sanıyorum.
......ve sonra,
İçip içip sarhoş oluyorum.
İşte o anda..
Oda halısında'ki ayak izlerin,
Seni alıp getiriyor bana.
Duvarda'ki resmin büyüdük'ce büyüyor
Ellerim de tenin sıcaklığı'nı duyup,
Sana hoş geldin demek istediğim de,
Şu kahrolası bedenime söz geçiremiyor..
Yıgılıp kalıyorum...
Her sabah yeminler ediyorum içmemeye
Akşamdan kalma ne varsa atıyorum çöplüge
Bir demet kır çiçeği alıp,
Bekliyorum seni perdelerin aralığında.
Saatler geçtikce azalıyor ümitlerim,
Herkesler çekiliyor kendi dünyalarına
Sokağın karabaşı,kedi koşturuyor,
Sokak lambalarını istila ediyor sinekler.
.....ve sen,
Beni yine bırakıyor'sun kendi halime.
.....ve ben,
Gövdesine kurt düşmüş agaç misali,
Yavaş yavaş ölüyorum...