Ve Belki De Hiçbir Zaman…

aşk destanları okumak gibiydi seni sevmek
Ferhat ile Şirin ya da Leyla ile Mecnun, fark etmez
bugün mutlu yarın ölümüne huzursuz mutsuz

bir dağın eteğinde, tam da eteğinden yakalıyormuşken Leyla’nın
susuzluğun ateşine mahkûm Ferhat olmuş buluyordum kendimi
ya da Şirin’in kara gözlerinde kayboluyorum sanırken
çölde umutsuzca sürünen Mecnun’a dönüyordu benliğim

ela gözlerin boşlukları deliyordu bana bakıyor sanırken
ben ise sahipsiz mezarların yalnızlığını yaşıyordum sensiz
hazzına doyulmaz bir gizdi seni zulamda saklamak
ama git artık bensizliğin yuvasına dönmüş yalnızlıklara
huzur bulamayan ruhunla kendince yaşanılası sevdana

sen tükenmiş o pis kıskançlığınla baş başa
artık savrulma döşediğin iç acıtıcı destanlarda boşa
vahalara dönmez çöllerin senin, seni bekler yalçın dağlar
yem eylersin orada artık bu destansı sevgiyi kurda kuşa

beni mi soruyorsun?
ben nadasa bıraktım onu, bu mevsim dermeyeceğim
ve belki de hiçbir zaman…

14.10.2012 – Bingöl

14.10.2012 – Bingöl