Ve aşk yağmur giyinir Şiiri - Ali Kamil

Aşklar yağmur giyinir
kısık bir keman sesinde
yağmur yağar şehrine
çıplak ayakların çimenlerde mora kesmiş
saçlarına yıldızlar örülmüş
ve ben seni tanıyorum
iki kentin ruhunda sıcak kolların kavuşmasından

ve aşk yağmur giyinir

yorgun gözlerden akan iki kelimenin ardından
kesilir sesler
okyanus gibi sonsuz boşluğa sis çöker
sessizlik kaplar gri duvarları
baktığında görebilirsin yüreğimi
aynalardan silemezsin
susar köşedeki kemancı çocuk
hiç vurmadan notalara
camdan uçar kağıtlar
kalem elinde kalır şair
ateş yanar bir köşede
küller yıldız yıldız
yürekler firar eder

ve aşk yağmur giyinir

hasret düşer Haydarpaşaya
trenler çığlık atar istasyonda
hüznün karanlık yüzü düşer raylara
ellerde yorgun saatler ağlar
uyumaz şehir
susar; yaşları kirpiklere döker
sarılırım sana İstanbul
sarılır yalnızlığıma gideririm
üşümek bu olsa gerek
bir şarkı tuttururum
bir tren daha gider içimden

ve aşk yağmur giyinir

kuru bir yaprak daha düşer
bir ses,bir söz
ah bir duyabilsem
bir bağırsan
çığlıksız sessizliğin içinden
bir haykırsan
hüznün kapısını bir kırsam
korkularımı gömsem
senin kokunu bir duysam

ve aşk yağmur giyinir

dünyanın en güzel şehrinde istanbulda
zarif bir çiçeğin yüreğinde aşkı yaşamak
sonbahar melteminde tel tel saçlarının dağılmasını izlemek
efsunlu kokularını beklemek
gönlümde nikahlanmak
devrimlerin en büyüğünü yapmak
kalemleri kırıp
son mısra
son kıta
son şiir diye
seni yazmak

ve aşk yağmur giyinir

ve tanrıçamın gözlerinden bir şiir düşer içime
sen şiirsin
ben seni şiir gibi yaşarım sevgilim
kapında şiir yazan şair de benim işte