Ve Aşk Bitti Şiiri - Harun Baştürk 2

Ve aşk bitti.
Yolundu kanatlarım
İsrafil sur'a üfledi sanki.
Koptu kıyametim içimde.
Ateşler döküldü gözyaşlarımdan.
Cehennemin dibiyle yaşarken tanıştım.
Ölmeden öldüm, her an, her saniye.
Ölenlere özendim, hatta kıskandım.
Yaşarken ölmek neymiş bende anladım.

Ve aşk bitti.
Çıktı saklandığı yerden ayrılık.
Düşüverdim dipsiz uçurumlara.
Teslim etti yüreğimi avuçlarıma.
Serapmış gördüğüm sahralarda.
Uyanıkken rüyadaymışım.
Sahte bir hikâyenin satırlarında,
Sahte bir kahramanmışım.

Ve aşk bitti.
Mutluluğa gebe hayallerim,
Acılar doğurdu sayısız.
Gelirken getirdiği renk cümbüşü,
Tek renk oluverdi bir anda. Kapkara!
Yüreğimin sokak lambaları söndü.
Sıkışıp kaldım çıkmaz sokaklara.
Yine yolum dalgalı denizlerde,
Kuş uçmaz, kervan geçmez limanlara.

Ve aşk bitti.
Bir hülyadan uyandım.
Talan oldu yüreğimin bahçesi.
Açmadan soldu şevkle açan güllerim.
Bahar geldi derken yüreğime,
Kışın ortasında buluverdim kendimi çırılçıplak.
Yine geceler uzun, güneşsiz günler.
Beni kucaklayacak.

Ve aşk bitti.
Bende bittim birlikte.
Ey sadık dostum yalnızlık!
Aç kollarını; sıkı sıkı sarıl bana.
Ben geldim yine, merhaba.
Mutluluk başka bir zamana.
Başka bir diyara.
Belki de başka dünya da.
Selam yalnızlık! Yine ben, yeniden.