Ve Artık Melekti Şiiri - Süleyman Karacabey

Altı yaşındaydı,
Altında kaldığında enkazın
Küçük bir çocuktu henüz
Son gülüşü vardı dudaklarında
Sonsuza giden uyku yoluna
Varmadan önce
Göz kapaklarında enkazın ağırlığı
Kendi kilosundan ağırdı
Bir kalkabilse yerinden
Arkadaşlarına koşacaktı hemen
Aklı oyundaydı

Sarsıldı yer yüzü sarsıldı bedeni
Yer yarıldı, oyuncağı yerin dibine girdi
Habersizdi arkadaşından
Onu hâlâ bekliyor sanıyordu
Oysa bir enkaz da onu devirmişti
Hem de nefessizdi.

Siyah bulutlar gibi
kırmızı çatılar çökmüştü üzerine
Karabasanlar gibiydi
Dağlar devriliyor
Evler yıkılıyor
gözyaşları kan döküyordu
Fakat göz kapakları daha ağır geliyordu
Ah bir açabilse Annesine koşacaktı
Korkuyu unutacaktı
Yüreğini ısıtacaktı.

Küçüktü
Deprem nedir öğrenmişti
Hem de en ağırından
Enkazın altında can çekişirken
Küçücük hayatı geçti gözlerinden
Bir nefeslikti geçmişi
Annesi babası her şeyiydi
Üşüyor titriyordu bedeni
Ve masum yüzünde
Gülümsemesi hiç eksilmedi
Melekler geldi ve birlikte göğe yükseldi
Ezgi artık bir melekti.