Ve Anlıyorsun Ki Şiiri - Emre Seher

Ve anlıyorsun ki?
Yanlız kalınca yabancılaşıyor insan hayata, tutunacak bi dal arıyor kıyıda köşede,atıyor kendini gün batımına doğru denizin sıcak kumsalına dalıyor gözleri uzaklara ve diyor ki?
insanlık nerde hata yaptı ben böyle yalnız kaldım.
[15:54, 18.12.2016] Yiğidim? : Nasıl olduğunu tam olarak hatırlamıyorum. Elim ve anlım arası o kadar uzaktı sanki, bir an her şey gözümde büyümüştü masanın üzerinde duran suya uzanmak istedim, belki kendime getirecekti bir yudum su. Uzanırken titreyen ellerimden kendim korkmuştum.Ve ellerimi masaya dayadım bi kaç dakika öylece durdum ve masanın diger ucunda kül tablası sigaram duruyordu. Masadan tutunarak uzandım ve bi sigara yaktım bi iki fırt içime çektim hafiften gözlerim dalar gibi oldu ve köşede duran sandalyeye oturdum.Yan sehpada duran fotoğraflarımız göz önüne geldi ve tutup tek tek yırtıp attım.Ağlayamamak bu olsa gerekti. İki kere düşe kalka kapıdan dışarı adım attım. Tanrı sanki çıldırmamı istiyordu, sokağı aydınlatan bir sigaram var, yağmur dinme taraftarı değildi göz yaşlarımı saklamak için en güzel vakitti. Koşmaya başladım, saga sola çarparak önüme gelen her kim varsa çarpıp geçiyordum bağıra çağıra ayıp sayıp söverek düşe kalka koşuyordum. Kendimi bir an kapısında buldum.
Orda öylece saatlerce bekledim. Gözlerimi odasının penceresinden alamıyordum ki,odanın ışığı yandı ve aklımda olan numarısı tuşlayıp aradım.
Ve bakiyeniz yetersiz.
Kendi kendime mırıladın anladım olmuyorda hep banamı olmuyor amınakoyim deyip çekip gittim.