Ve Anılara Saldırıyor Umut…

aykırı duyguların ertelenmişliğinde
ve adı saklanmış bir coğrafyada
tadına doyulmaz bir gece…

mehtap, gökyüzünde asılı gizemli bir avize
yüksek tepelerinden birine iliştiğim vadi
eskimiş, eğri büğrü bir çanak gibi
insanı kendinden geçiren bir manzara

adresi belirsiz baykuş sesleri
benzersiz sinyaller gönderiyor yüreğime
duygularımı arındırıyor
özgür ve cömertçe akan
yanı başımdaki soğuk pınar

daha ayılamamışken
bu eşsiz güzelliğin sarhoşluğundan
sol avucuma konuk olan renk cümbüşü kelebek
korkusuz öpücükler konduruyor titreyen parmaklarıma
-resmini çekiyorum ve gönderiyorum uzak diyarlara-
içime akan huzurun ölçüsü yok tanımı yok

bağlar bahçeler çiçekler ağaçlar
uçsuz bucaksız yeşillik
özgür otlaklarda oynaşan taylar
dört bir yanım yaman dağlar
rüzgarın iç ürperten uğultusu
ve sabaha karşı kuş cıvıltıları

uyandırıyor beni böbreklerimi ısıran serinlik
uyumadan içine düştüğüm düşlerden
doğru ya,
ben neredeydim yıllardır
burası ana ocağım değil mi
bu tanımsız huzur
bu güzel coğrafya zaten yok muydu
neden asırlardır ayak basmadığım
bir toprak parçasında gibiyim

cevabı basit, sorusu yok
cehenneme dönüşmüş gerçek
ve anılara saldırıyor umut

yeter artık
dayanmaz yürek
bu kadar keyif fazla sana
çek arabanı haydi çek

08.06.2012 – Bingöl