Ve Ağladıkça Şiiri - Reşat Karabağ

Bir gece yarısı
Tek başına kalınca,
Ağaç dallarının sesini ezgi
Sokak lambalarını yaren yaparak
Konuşuyoruz ya... aptalca!
Şimşekler çakarken beynimizde...
Fırtınalar koparken yüreğimizde...
Umut yolculuklarına başlayan gemiler
Limanlardan demir alırken,
El sallayarak bakakalıyoruz ya
Giden gemilerin peşinden...
Bir özlem türküsü
Takılınca dilimize,
O türkülerde saklı olduğunu bilerek
Birşeyler veriyoruz ya birilerine
Sevgi pınarları akan yüreğimizden
Dün, kime verdiğimizi,
Ve hiç dönmeyeceğini bilerek...
Ağlıyoruz ya...
Gecelerle sırdaş ve
Hep tek başımıza...
O sessizlik ki,
Çoğu zaman hıçkırıklara dönüşüp
Düğümleniyor ya boğazımıza....
Hep arıyoruz ya birilerini
Gelmeyeceğini bilerek
Ve özlemleri bıçak yarası oluyor ya
Göğsümüzün sol yanında...
İşte o zaman;
Yanıbaşımızda bir kağıt, bir kalem...
Düşündükçe... haykırdıkça...
Ve ağladıkça...
Sözcükler....
Ne de çabuk anlamlar buluyor.
Beyaz sayfa üstünde
Mor mürekkepçe...